The Don Diego Trio (I) Rockabilly SR&BC Stekene (25-01-2019) reporter & photo credits: Marcel info club: SR&BC info band: The Don Diego Trio © Rootsville 2019

Het zijn bezige bijen de mensen van Stekene. Na de passage van The Octanes, konden wij ons al opmaken voor de Italianen van The Don Diego Trio. In deze koude dagen, niets beter dan een stevige portie rockabilly om lijf en leden op te warmen. Wijlen dus op weg naar het gezellige Willy’s Place…

Zelf had ik nog nooit eerder van deze jongens gehoord, dus was ik benieuwd naar wat we te horen gingen krijgen. Dit trio bestaat uit Don Diego Geraci (guitaar en vocals), Marco (drums) en Luca Chiappara (double bass). Wanneer men aan Italianen denkt gaan de tonen van “O SoleMio” door je hoofd, maar met dit gezelschap is daar niets van aan. Hun cd “Greetings From Austin Texas” is daar het levende bewijs van. Meer Amerikaans dan La Bella Italia…

Na meer dan 20 jaar frontman te zijn geweest bij The Adels, besloot Digo Geraci dat het tijd was om zijn eigen band te beginnen en zo startte hij met twee andere rasechte Sicilianen zijn eigen Don Diego trio. Ondertussen zijn er nog slechts 2 Sicilianen aan boord want de nieuwe drummer Marco blijkt een Milanees te zijn. De boys brengen een mix van rasechte rockabilly, sixties country en een vleugje honky tonk. Het beloofde dus wel een warme avond te worden.

Er was niet zoveel volk komen opdagen, maar de aanwezigen hadden er wel zin in. Stipt op de tijd werd het trio aangekondigd door MC Geert en vertrok de Siciliaanse trein voor een ritje van een kleine 2 uur te beginnen met ‘Load The Truck’ gevolgd door het wel gekende ‘Truck Drivin’ Man’. De temperatuur steeg ietwat en de ambiance ook. Na een kort verhaaltje over hun liefde met Belgische bieren serveerden de mannen ons het toepasselijke ‘Waiting For A Beer’, teken aan de wand voor de barmannen om de jongens te voorzien van een flesje Troubadour. Na twee nummers van Louis Prima, waaronder het gekende ‘When You’re Smiling’ volgde een pittig instrumentaal nummertje en de eerste bluessong met ‘National Blues’.

Ondertussen amuseerden de drie Italianen zich kostelijk onder elkaar op het podium en met de aanwezigen, die het zich lieten welgevallen. Veel interactie met het publiek en ook een pak humor. Leg er daarboven op een portie goede muziek op en iedereen was tevreden. Voor de pauze nog gauw ‘Little Queenie’ en Ray Charles’ ‘Halleluja I Love Her So’ en we konden even op adem komen.
De korte pauze werd wel letterlijk genomen en onze Italianen namen terug plaats op de bühne met een wel heel speciale versie van ‘Blue Moon Of Kentucky’ dat halverwege overging in het instrumentale ‘Gitar Gods’. Stuk waar alle groten der aarde in voorkwamen. Van BB King , over John lee Hooker, Led Zeppeling, AC/DC om uiteindelijk te belanden bij ZZ TOP en zo terug te gaan naar de blauwe maan van Kentucky. Jeehaaa…amusementswaarde 100 op 100.

Stilaan werd er naar het einde toegewerkt met ‘Too Much Suspicious’, het leuke ‘You’re Barking Up The Wrong Tree’ waarbij ze de hele zaal lieten blaffen, ‘I Hate You’ en het zouden geen Italianen zijn zonder een Italiaanse song, en zo kregen we ‘Volare’ op ons bord, om af te sluiten met een speedy surfnummer om een mooi orgelpunt op de avond te zetten.

Gezien niemand het zo had begrepen om direct af te sluiten, besloot Don Diego ons nog te trakteren op een drietal bissers waaronder ‘I Didn’t Walk The Line’. Daarmee viel het doek op dit fijne optreden. Drie sterke muzikanten die heel goed op elkaar zijn ingespeeld, perfect het publiek kunnen bespelen en op hun hand krijgen en dit met de nodige humor. We konden weer tevreden huiswaarts trekken.

Marcel.